Vaak zat ik naar buiten te kijken, starend naar de drukte van het leven om mij heen.
Mensen renden, spraken hard, maakten plannen en vergaten zichzelf soms helemaal. Ik had geleerd dat wie naar binnen kijkt, de weg vooruit ontdekt. Dat was voor mij in het begin erg onwennig: naar binnen kijken.
Op een dag besloot ik stil te worden. Stilte was voor mij geen leegte meer, maar de spiegel van mijn ziel. In die stilte zag ik dingen die ik anders nooit zou opmerken, de twijfels, de angsten, maar ook de dromen en verlangens diep vanbinnen. Ik ontdekte dingen waar ik voorheen nooit bij had stilgestaan. Eerlijkheid tegenover mezelf: ik besefte dat dit het begin is van elke verandering. Ik leerde zonder oordeel naar mezelf te kijken, en ontdekte dat zelfreflectie geen stilstand is, maar juist de start van beweging. Want als je durft te voelen wat er werkelijk leeft, begint het echte groeien.
De vragen die ik mezelf durfde te stellen waren niet altijd makkelijk. Waarom voel ik me soms zo klein, vroeg ik mezelf af? Wat houdt me tegen om écht te leven? Juist die vragen brachten mij dichter bij de antwoorden. En ja hoor, confronterend was het zeker… pfff. Ik leerde dat wie zijn eigen schaduw begrijpt, lichter loopt in het licht. Mijn schaduw was niet iets om te vrezen, maar om te leren kennen en omarmen. Want alleen door alles in jezelf te zien en te accepteren, kun je écht vrij zijn. Zo vond ik langzaam de weg vooruit. Niet in de drukte, maar in de stilte. In de eerlijkheid. En in de moed om naar binnen te kijken.
Vragen als deze zetten mij in beweging:
Waar houd ik mezelf nog klein, en waarom?
Welke waarheid over mijzelf wil ik onder ogen komen?
Welke patronen herhaal ik, ook al weet ik dat ze me niet dienen?
Als niemand mij zou beoordelen, wat zou ik dan anders doen?
Op welke momenten kies ik gemak boven groei, en wat kost mij dat echt?
Wiljo:
Weet je, jouw verhaal is ook mijn verhaal.