We lopen vast in onze eigen strijd,
De spiegel laat ons zien wat niemand ziet.
Kinderen zijn het licht en de schaduw,
Ze vragen om liefde, begrip en tijd.
We lopen vast, maar samen vinden wij,
De weg naar heling, vrij van pijn.
Kinderen kijken, ze doen niet wat we zeggen,
Ze kopiëren de wereld om hen heen.
Jij bent de spiegel, jij bent het begin,
Van alles wat ze voelen, van alles wat ze zien.
Ze brengen onze pijn naar boven,
Oude wonden in het nu.
We vergeten vaak te zien,
Dat zij ons spiegelen, keer op keer.
We wijzen vaak naar wat niet goed gaat,
Maar missen wat er wél bestaat.
Hun kleine wil, hun zachte stem,
Ze leren van ons, steeds weer opnieuw.
Ze vragen om erkenning, waardering,
De liefde die ons hart geneest.
Wanneer we zelf onszelf omarmen,
Dan straalt die liefde in hun ogen mee.
Het onderwijs, het stokt en valt stil,
Omdat we vergeten dat het kind voelt en wil.
Niet vastgelopen zij, maar het systeem,
Vertrouwen, ruimte, dat is het thema.
We lopen vast in onze eigen strijd,
De spiegel laat ons zien wat niemand ziet.
Kinderen zijn het licht en de schaduw,
Ze vragen om liefde, begrip en tijd.
We lopen vast, maar samen vinden wij,
De weg naar heling, vrij van pijn.