Wanneer ben je eigenlijk klaar met persoonlijke groei, en hoe werkt dat in een relatie?
Die vraag krijg ik vaak. Mijn antwoord is altijd hetzelfde: nooit. Niet omdat we niet gelukkig zijn met wie we zijn of met wie we naast ons hebben, maar omdat leven en liefde zelf constant in beweging zijn.
Ik zie een relatie als een gezamenlijk kunstwerk, opgebouwd uit twee individuele doeken. Zoals Rembrandt zijn Nachtwacht nooit als écht af zou hebben beschouwd, zo blijven ook wij onszelf én onze relatie vormgeven. Niet uit onvrede, maar vanuit verlangen naar verdieping.
We stappen een relatie in met het kader dat we meekrijgen van onze ouders: hun overtuigingen over liefde, hun patronen, hun angsten. Soms voelt dat kader veilig, maar op andere momenten knelt het. Dan botsen we op verwachtingen – van de ander, van onszelf, van de samenleving. Maar juist in die botsing ontstaat ruimte. Ruimte om eerlijk te kijken: waar eindig jij, waar begin ik, en waar ontmoeten we elkaar echt?
Een gezonde relatie vraagt moed om te blijven schilderen. Om toe te geven: “Ik ben nog niet af, jij bent nog niet af, en dat is oké.” Liefde groeit niet door controle, maar door vrijheid. Door elkaar te blijven zien, ook als we veranderen. Misschien juist dan.
Zelfliefde is niet het perfecte plaatje, maar wat je voelt als je in de spiegel kijkt zonder oordeel. In een relatie is dat niet anders. Liefde is geen eindstation. Het is samen durven bewegen, ontdekken, vallen en weer opstaan.
Zelfontwikkeling stopt nooit. En dat is geen zwakte in de liefde, maar juist haar kracht: blijven kiezen voor elkaar, ook als je verandert. Blijven schilderen, met open hart en open ogen.
“Relaties groeien niet door geluk, maar door hard werk, respect en vertrouwen.”
“Liefde begint op het moment dat je iemand anders belangrijker maakt dan jezelf.”
“Echte liefde is niet hoe je elkaar vasthoudt in goede tijden, maar hoe je samen vecht in moeilijke tijden.”
“Relaties zijn als wifi: soms heb je perfecte verbinding, en soms moet je opnieuw opstarten.”