Het authentieke kind leeft en ontwikkelt zich op een manier die echt bij hem of haar past vanuit vrijheid, eigenheid en innerlijke wijsheid. Maar in onze wereld vol meningen, verwachtingen en sociale media is het lastig geworden om trouw te blijven aan jezelf. We worden gevormd om te passen in systemen die ons vervreemden van onze essentie.
Authenticiteit betekent leven vanuit je oorsprong, in verbinding met je hart, verstand en ziel. Het vraagt om bewustzijn en integriteit: dat wat je denkt, voelt en doet, is in harmonie. Je leeft niet vanuit ‘moeten’, maar vanuit wat klopt voor jou. Dat betekent niet dat je impulsief of emotioneel bent, maar dat je bewust handelt vanuit je binnenwereld.
Als we kinderen (en onszelf) niet meer toestaan echt te zijn, verliezen we iets fundamenteels. Dan raakt het authentieke kind verloren, en daarmee de toekomst die gebouwd zou moeten zijn op echtheid en vertrouwen.
PTSS-onderwijs: Prestatie, Testen, Statistieken, Schema
Veel scholen lijken op elkaar. Zelfde toetsen, zelfde methodes. Vernieuwing blijft vaak oppervlakkig. Het onderwijs draait nog steeds om een collectief systeem waarin het individu ondersneeuwt. Zolang je binnen de lijntjes blijft, grafieken, cijfers, schema’s lijkt alles in orde.
Ik noem het PTSS-onderwijs: een systeem gericht op prestaties en meetbaarheid, niet op mensen. Leerkrachten doen hun werk met hart en ziel, maar raken uitgeput. Niet door de kinderen, maar door de druk van een systeem dat hen overvraagt. Ondertussen verwachten ouders dat leerkrachten ook opvoeders zijn, terwijl de verbinding met de gemeenschap steeds verder verdwijnt. Beleidsbeslissingen worden genomen ver van het klaslokaal.
Kinderen lijden hieronder. De focus op prestaties remt creativiteit, zingeving en persoonlijke ontwikkeling. Al op jonge leeftijd moeten ze keuzes maken over hun toekomst, terwijl ze zichzelf nog nauwelijks kennen. Psychische klachten nemen toe. Labels als HSP, ADHD en autisme worden makkelijk geplakt, maar soms ook nodig, maar vaak als reactie op een systeemfout.
Willen we echt bijdragen aan gezonde ontwikkeling, dan moeten we terug naar de basis: ruimte voor het unieke kind, voor de leraar als vakmens, voor verbinding en spel. Het begint met écht kijken en luisteren. Want kinderen horen niet te vechten voor wie ze zijn, waar juist volwassenen de kinderen daarin moeten beschermen.