Alles begint bij de bron, het zuiverste, allesomvattende veld van liefde. Van daaruit maakt de ziel haar reis naar het aardse bestaan. Bij de geboorte is zij nog volledig verbonden met dit licht. In die eerste ademhaling, dat heilige moment waarin het lichaam zelf begint te leven, herinnert de ziel zich nog wie zij werkelijk is: puur licht, oneindige liefde, één met alles wat bestaat. Maar al snel treedt de sluier van vergetelheid op. Het bewustzijn raakt gevangen in de ervaring van scheiding.
De mens ontdekt verschillen: in taal, in cultuur, in rijkdom en armoede, in macht en machteloosheid, in huidskleur en achtergrond, religie. Waar ooit de beleving van de allesomvattende liefde was komt er op het aardse de angst bij, de polariteit gaat zijn werking doen, dag – nacht, man – vrouw, positief -negatief, onzekerheid – zekerheid, onrust – rust, waar het een niet zonder het ander kan. Waar de grote verschillen aan het ontstaan zijn bij macht – onmacht, oordelen – voordelen, rijk – arm, oorlog – vrede, vrijheden – beperkingen, vertrouwen – wantrouwen, gunnen – jaloezie.
We groeien op in systemen die ons conditioneren waar we verstrengeld raken in list en bedrog. We worden gevormd/vervormd door wetten, regels, meningen en overtuigingen. De wereld is op weg van burn-out naar depressie. Het lichaam kan deze druk niet meer aan, het lichaam schreeuwt om aandacht, help help, ik kan dit niet meer dragen. En echt waar hoor! Deze schreeuw kwam van een jong kind dat nog niet eens helemaal van een bewustzijn was.
Kijk naar de natuur, die ons voortdurend herinnert aan dit evenwicht. De leeuw en zijn prooi, de reiger en de kikker, de roofvogel en het konijn. Het bos dat zichzelf onderhoudt, een volledig ecosysteem dat in balans blijft. De dolfijn in de zee, de vis die voedsel is, de rups die transformeert tot vlinder. Alles is onderdeel van een voortdurend proces, een cirkel die zichzelf draagt, zonder oordeel en zonder strijd om meer te willen dan nodig is.
En toch! bij de mens lijkt er iets anders aan de hand. Waarom hebben wij zoveel uitvindingen gedaan om onszelf te verdedigen? Waarom hebben wij wapens gecreëerd, die niet dienen ter bescherming maar om macht en grondstoffen te veroveren? Waarom bouwen we systemen die ons verdelen in plaats van verbinden? Deze vragen blijven terugkeren, keer op keer! Elke keer dat er een antwoord komt, roept dat antwoord weer een nieuwe waarom vraag op. Het lijkt alsof de mens niet alleen leeft binnen de natuurlijke orde, maar ook binnen een onophoudelijke zoektocht naar betekenis.
Misschien is dat onze grootste uitdaging en tegelijkertijd onze grootste gave: dat we ons, ondanks de illusies, telkens opnieuw kunnen herinneren wie we werkelijk zijn. Dat we, te midden van angst en scheiding, altijd weer kunnen terugkeren naar liefde en eenheid. Dat we mogen ontdekken dat de bron nooit verdwenen is, maar in stilte in ons hart aanwezig blijft.