Hoe verdraagzaamheid, ooit een fundament van menselijke interactie, onder druk is komen te staan in een samenleving die steeds sneller, gevoeliger en individualistischer wordt.
We zijn aan het verzwakken, niet lichamelijk, maar in onze basis van verdraagzaamheid. Waar we ooit sterker stonden door begrip voor elkaar, voelen we nu hoe onze tolerantie afbrokkelt.
We kunnen nog maar weinig van elkaar verdragen. Of het nu een gezichtsuitdrukking is, een andere mening, een opmerking, of de manier waarop iemand feedback geeft, het zijn allemaal potentiële triggers geworden. We voelen ons snel afgewezen. Het ego is dunner dan ooit. Oude pijnstukken, vaak uit onze jeugd blijven opspelen. Leeftijd speelt daarin geen rol, waar ons ‘kindsdeel’ blijft meedoen.
En dan volgt het bekende patroon: slachtofferschap, geklaag, drama, gedoe.
“Ja maar, vroeger…”
“Ik heb dat meegemaakt…”
“Ik kan het niet veranderen…”
“De ander blijft me raken…”
“Ik wil wel, maar ik weet niet hoe…”
We zijn bezig een volk te conditioneren tot volgers en jaknikkers.
DIALOOG is omgeslagen naar ANALOOG – we zenden liever dan dat we écht luisteren.
COMPETENTIE is veranderd in COMPETITIE – wie is de beste, in plaats van, hoe kunnen we samen groeien?
VERANTWOORDELIJKHEID is verschoven naar HEBBELIJKHEID – we willen wel het goede, maar niet de moeite doen.
TOLERANTIE is omgeslagen in ARROGANTIE – ik weet het beter, dus waarom zou ik jou verdragen?
REFLECTIE is ingeruild voor PROJECTIE – liever wijzen dan naar binnen kijken.
RISKEREN is vervangen door BEKRITISEREN – veilig achter het oordeel, weg van de kwetsbaarheid.
Dagelijks worden we geconfronteerd met ziekten, aandoeningen, mentale worstelingen, en de daaropvolgende stortvloed aan onderzoek, opleidingen, trainingen. Alles gericht op oplossingsgericht denken. Maar ironisch genoeg houden we daarmee juist de vicieuze cirkel in stand.
“Waar we het vroeger vaak over de roddelpers hadden, persen wij nu zelf de roddels eruit, om indruk te maken, of juist om anderen te ontkrachten.”
Het is in wezen simpel: Als we willen herstellen, moeten we leren verdragen. Leren omgaan met feedback, leren verantwoordelijkheid nemen.
Juist bij die twee thema’s, feedback en verantwoordelijkheid zit een dieper verhaal.
En dat verhaal draait, uiteindelijk, om angst.
Nu de vraag:
Waar ga jij aan beginnen?
Wat is jouw eerstvolgende stap richting verdraagzaamheid?