Op een dag, terwijl ik de wereld rondreisde, raasde de wind door de bomen met een intens, suizend geluid. Te midden van die stormachtige omgeving begon ik me af te vragen waarom alles buiten mijzelf zo onrustig leek. Waarom bleef geluk steeds buiten bereik? Waarom voelde vervulling als iets dat telkens weer uit mijn vingers gleed?
Tot op een stille ochtend alles even stilviel. Stil genoeg om te horen wat de wereld mij al die tijd had geprobeerd te vertellen.
“Wat je buiten jezelf zoekt,” fluisterde de stilte, “zul je pas echt vinden als je het binnenin jezelf erkent.”
De wereld bleek geen tegenstander, maar een spiegel. Alles wat zich afspeelde – de schoonheid, het verdriet, de chaos, de liefde, de pijn reflecteerde wat er in mij leefde. Al die jaren had ik geprobeerd mijn omgeving te veranderen, maar langzaam begon het tot me door te dringen: échte transformatie begint van binnenuit.
De wereld schudde me wakker. Ze liet me zien dat ik mijn verantwoordelijkheid moet nemen. Dat er geen goed of fout bestaat, dat het één niet zonder het ander kan. Uiteindelijk draait het maar om twee dingen: liefde en angst.
Waar spiritualiteit voor mij eerst iets vaags was, begon ik het nu te ervaren als een diepe rust. Een vorm van stilte die bijna prikkelarm aanvoelde. Die sensatie bood weerstand tegen al die ‘fuckgedachten’. Het voelde als een duik in de diepte, een sprong waarbij ik mezelf kon opvangen. Niet door weg te kijken, maar door volledig aanwezig te zijn in de rauwe, prachtige werkelijkheid van het moment. Geen luide verklaringen, maar fluisteringen van waarheid – mijn waarheden.
Verandering bleek niet het probleem te zijn. Het was mijn weerstand tegen verandering die pijn deed, de angst om de controle te verliezen.
En zo ontdekte ik mijn waarheid:
“Alles draait om angst.”