In een dorp omringd door heuvels en bossen, woonden mensen die begrepen wat het betekende om samen te leven. Niet omdat ze geen keus hadden, maar omdat ze diep vanbinnen voelden dat echte kracht niet lag in het individu, maar in het collectief.
Als de zon opkwam, werd het vuur niet door één hand aangestoken, maar door vele. De bakker kreeg zijn meel van de molenaar, die zijn graan kreeg van de boer, die zijn velden kon bewerken omdat de gemeenschap samen het irrigatiesysteem had gebouwd. Ieder onderdeel van hun leven was een draad in een groter weefsel, sterk, kleurrijk en veerkrachtig.
Op een dag kwam er een storm. Geen gewone storm, maar een die de lucht zwart kleurde en bomen als luciferhoutjes brak. Huizen werden bedreigd, gewassen weggespoeld. Maar waar angst ontstond, groeide ook verbondenheid. De mensen verzamelden zich op het dorpsplein. Er was geen paniek, alleen samenwerking. Schouders onder het werk, handen in elkaar, ogen op elkaar gericht. Samen richtten ze wat gebroken was weer op.
En toen de lucht weer opklaarde, realiseerden ze zich dat hun grootste rijkdom niet lag in wat ze bezaten, maar in wie ze waren voor elkaar.
De kracht van het samen.
Want samen til je meer dan één mens ooit alleen kan dragen.
De kracht van het collectief.
Want in ieders stem klinkt een groter verhaal.
De kracht van de verbondenheid.
Want echte groei ontstaat pas als wortels elkaar raken.
De kracht van harmonie.
Want alleen in afstemming ontstaat echte schoonheid.
Sindsdien vertellen ze in het dorp keer op keer dat verhaal. Niet om te herinneren wat was, maar om nooit te vergeten wat hen draagt, en wat ons allemaal kan dragen.