Graag wil ik een rauwe versie eerlijk met jullie delen. Het is filosofisch met een oprechte emotioneel tintje. Een emotionele versie die moeilijk te verwoorden is, waar ik toch mijn uiterste best op gedaan heb, gezien ik dit gewoon met jullie wil delen.
De aarde is niet van de volwassenen. We lenen haar van onze kinderen. We zijn vergeten hoe we moeten zorgen, voor haar, voor elkaar, voor onszelf. We ontzien de schepping niet meer.
We nemen onze levenslessen niet serieus. Willen we moedersaarde weer leefbaar maken,
dan moeten we terug naar de eenvoud. Minder is meer. Aandacht is het nieuwe goud, aandacht brengt de verandering wat er nodig zal zijn tot. We moeten loskomen van de prestatiemaatschappij,
Waar we zijn doorgeschoten in hebzucht, verslavingen, jaloezie, macht, waar het respect een loos begrip is geworden. We leven in overvloed, maar het maakt ons leeg, waar schaarste ons gaat leren naar tevredenheid.
We bouwen muren, geen bruggen, waar individualisme is onze norm geworden.
We leven op eilandjes in één van de meest dunbevolkte landen ter wereld, en zijn we massaal eenzaam. Ademnood, vrijheidsberoving, eenzaamheid, somberheid, waar we afstevenen op een ziek systeem. We zijn geconditioneerd tot een prestigemaatschappij, waar we vroeger zorgden voor elkaar als er iets misging, zijn we afhankelijk geworden van de zorg, van systemen, loketten, protocollen, geconditioneerde volgers. De kloof tussen arm en rijk groeit. Maar de échte kloof is, die tussen ons hart en ons verstand.
Wat zou de natuur ons zeggen? Stel je voor….. dat de bomen, de vogels, en de vissen ons mochten adviseren, wat zouden zij ons adviseren? Stop met nemen, je bent geen machine, begin met luisteren, vertraag, adem, jij bent de natuur, jij bent geen machine, alles is aanwezig, je hoeft niet meer te zoeken, jouw staat van zijn zit in je.
We zijn verslaafd geraakt…
Aan grondstoffen.
Aan snelheid.
Aan informatie.
Aan hebzucht.
Aan oordelen.
Aan sensaties.
Aan negativiteit.
Aan projectie.
Aan bewijzen.
Aan vluchten.
Aan vechten.
We zijn vergeten hoe het voelt om simpelweg te zijn. Onze kinderen spiegelen ons wat volwassenen laten liggen of niet naar willen kijken, niet naar durven kijken.
Kinderen worden vroeg geconditioneerd, voorschoolse opvang, naschoolse opvang, school, toetsen, prestaties. We zijn vergeten wat de definitie is van opvoeden.
Wij volwassenen klagen dat onze kinderen niet luisteren. NEE, Zij spiegelen ons. Waar zij best wel wíllen leren, maar niet uit dwang, maar vanuit ontwikkeling, aandacht en tijd. De behoeften aan verbondenheid, gezien en gehoord worden is een pre…! PUNT. Kinderen protesteren met hun gedrag om gezien en gehoord te worden. Gaan wij aan deze aandacht voorbij, ontzeggen wij hun bestaansrecht. We ontzeggen ze hun essentie.
Het ritme is kapot. 8 uur rust. 8 uur werken. 8 uur vrije tijd. Dat ritme is verdwenen. We zitten in een 24/7 uurs prestatiemaatschappij. Ons autonome zenuwstelsel is ontregeld. Het is een groot toneelspel geworden. We creëren een angstcultuur. En als het misgaat, dan is het de schuld van de ander. Verdraagzaamheid is zoek. Draagkracht verdwijnt. De wereld is burn-out. Alles om maar aardig gevonden te worden, waar wij steeds moeilijker met feedback kunnen omgaan. In de kern draait het maar om twee dingen, Liefde en Angst. Alles daar tussenin is ruis, gedoe, geconditioneerde onzin.
Maar ik geloof…
Ik geloof dat wij een geweten hebben.
Ik geloof dat we diep vanbinnen weten hoe het hoort.
Ik geloof dat de antwoorden al in ons zitten.
Willen we moedersaarde aangenamer maken, dan moeten we weer leren omgaan met feedback, en daar onze eigen verantwoordelijkheid in gaan nemen. De korste weg naar verandering is de weg naar binnen, onze innerlijke vrijheid, onze innerlijke onafhankelijkheid. Of met andere woorden, je hoeft niet te zoeken, het is er!
Waar het neerkomt, het draait in feite allemaal maar om angst, terwijl er zoveel liefde is.